(een paar nieuwe foto' s staan bij Koeien en Curry's)

Vanuit Agra nemen we de nachttrein naar Allahabad. De trein is prima met lekkere slaapbedden, Bouke hangt wel met zijn voeten in het gangpad doordat de bedden veel te klein zijn, maar we slapen toch een paar uur. In onze coupe zit een vriendelijke Indier die dolgraag een gesprek wil, maar zo beperkt engels spreekt dat het bijna onmogelijk is. In plaats van te praten blijft hij maar lachen en met zijn hoofd schudden (zoals die hondjes op de achterbank van auto’s). Om 5 uur ‘s ochtends worden we wakker in Allahabad en krijgen we een super lieve brief van onze knikkebollende vriend. Waarschijnlijk heeft hij hier de hele nacht aan gewerkt en geen oog dicht gedaan. De wijze les van vandaag: “To have a friend, be a friend !”

Het vinden van een slaapplek in Allahabad om half zes 's ochtends blijkt lastiger dan gedacht en na drie volle of veel te dure hotels, krijgen we een beetje medelijden met de man die erop stond om ons in zijn fietsriksja mee te nemen...
Allahabad is een van de vier plekken waar een grote pelgrimstocht plaatsvindt; de Kumbh Mela. Er komen 3 grote rivieren samen, de Ganges, de Yamuna en de Sarasvati rivier, wij zijn nog in dubio of we ons met een roeibootje naar deze bijzondere plek laten varen. Doordat we niet al te enthousiast overkomen, kunnen we zoveel van de prijs af krijgen dat we het erop wagen en hopen dat de boot (die er redelijk brak uit ziet) ons veilig over de Ganges vervoerd. Op de plek waar de rivieren samenkomen krioelt het van de kleine bootjes met mensen die zich 'wassen' in de rivier. We gaan aan boord van een bootje waarop een priester/ sjamaan zit en doen mee met een offerritueel. Nee, geen geslachte kippen, schapen of een duik in de Ganges, maar Bouke offert 3 kokosnoten aan de rivier en voor wat wij ervan begrijpen krijgen we 3 zoons in de toekomst, toe maar!

Na een paar dagen Allahabad nemen we een lokale bus naar Varanasi. De chaos is minder groot dan gedacht, de stank echter groter.. Via een nederlands stel hebben we de naam van een hostel gekregen. Prima plek; centraal gelegen, relatief schoon, goedkoop, en super uitzicht op de Taj Mahal! Wat willen we nog meer?
Varanasi is bizar. Bij een van de burning ghat's (crematieplekken op de Ganges) raak ik (Bouke) in gesprek met een jonge vent. Na een kwartier koetjes en kalfjes kom ik erachter dat op 'die ene stapel daarachter' zijn opa gecremeerd wordt. Het lijkt een andere wereld die interessant, maar ook erg moeilijk te begrijpen is. Op weg terug kom ik langs een gigantische weegschaal bij een houtopslag. Hier wordt het hout gekocht voor de crematies. Het is de kunst om net genoeg hout te kopen zodat alles 'netjes wegbrandt' zonder teveel te betalen. Een crematie op de Ganges is de meest eervolle manier om afscheid te nemen van een naaste en daarom erg duur.
Er vindt een groot festival plaats in Varanasi waarbij grote papier-mâché poppen die de goden representeren worden geofferd aan de Ganges. De 'goden' worden door families door vele straatjes richting de rivier gereden met veel muziek en optochten waarna ze in de rivier worden gekiept (zoals uiteindelijk alles in de Ganges belandt), zonde van al dat werk. We zijn getuigen van deze bijzonder kleurige en vrolijke ceremonies en worden haast misselijk van de vele wierook die door mannen in gouden pakken rijkelijk rondgezwierd wordt.